10

Szafirowe wzgórza pokrywają świat,

szafirowym okiem mrugasz mi na znak.

Pod swe skrzydła bierzesz, bym bezpiecznie szła.
Prowadzisz do domu, nim opadnie mgła.

Wnet wszystko jest klarowne, szafiry w słońcu lśnią.
Podziwiam krajobraz, wdycham słodką woń..
Myślę.. chwilo trwaj! Już na zawsze bądź.
We wspomnieniach, w spojrzeniu, w sercu moim siądź.

I nawet gdy odejdziesz, szafiry będą tu.
Zanucą melodię z najpiękniejszych snów.
Przypomną o chwilach, zapisanych w mojej głowie
O czynach, o gestach i o każdym słowie..

Próżno Cię szukać, czas już mnie nie goni..
Szafirowe kwiaty mocno trzymam w dłoni.
Idę znów przed siebie, idę znów ku Tobie,
By świeże kwiaty złożyć na Twym grobie..

Dzisiejszy post jest troszkę bardziej "mój", niż pozostałe. Piszę go nie jako Zagubiona w Wyobraźni, tylko jako ja - Ada.
Z racji dzisiejszego święta zapewne większość z Was odwiedziła groby swoich bliskich. Tych, którzy znajdują się "po drugiej stronie życia". Tego dnia jakoś bardziej pamięta się o tych, którzy odeszli. Upamiętnia się ich istnienie kwiatami, czy modlitwą. Niestety po kilku dniach pamięć o nich gaśnie, jak znicze zapalone właśnie dzisiaj, by za rok znowu dać o sobie znać.

Powyższy wiersz został napisany z myślą o bliskiej mi osobie. Nie jestem poetką, a moja "twórczość" wymaga ogromu pracy, ale mimo to jestem z niego dumna. Obrazuje dokładnie to, co chciałam przekazać w dość jasny i przejrzysty sposób.
Utrata kogoś bliskiego jest trudna. Bardzo trudna. Zwłaszcza jeśli trzeba przez to przejść więcej, niż raz w ciągu roku. A życie ludzkie niestety jest ulotne..

Dziękuję za przeczytanie wiersza i tych kilku słów poniżej. 

Trzymajcie się ciepło.

- Ada